Japon Restorant

Yakın zamanlarda Kore'ye dönecek arkadaşımızın isteği üzerine onu kıramayıp Japon restoranına gittik. 9 yaşımdan beri Japonları seven ben şuana kadar Udon'dan başka bir tat tatmış değildim.
Bir de yeni tatlara karşı pek açık değilim. Özellikle balık ve balık çeşitlerine...
Gideceğimiz restoranın belli bir saatinde uygun bir fiyata sınırsız yemek vardı. Her türlü yemeği yiyebilirdik ve öyle de yaptık.
Menü elimize gelir gelmez "Bundan, şundan, şundan da, aha bir de bu" diyerek bir dünya yemek seçtik

***

Bütün yemekler önümüzde güzel güzel ve sıcak sıcak pişirilerek anında tabaklarımıza servis edildi.

Bazı menülerde epey bir sıcak servis oldu. Ve büyülendik. :D

 Pişmiş balık bile yiyemem normalde. :S

Ama o gün çiğ balık bile yedim. o_O' :D Tadı mı? Mükemmeldi! Pişmiş balık tadından hiçbir farkı yok; aksine daha yumuşaktı.

Balıktan sonra et seansına geçtik :D Lokum gibi lezzetliydi. Özellikle içi mantarlı olan *-*

İnce şeritler halinde kesilen et arasına soğanlar dizildi ve servis edildi. Harikaydı!

Kuzu şiş harika, harika ötesiydi. Öyle bir acı sosu vardı ki kaç şiş yedik hatırlamıyorum. *-*

Son olarak bütün bu güzel yemekleri sunan aşçımıza teşekkür ederek mekandan zor ayrıldık.

Pişman değilim, bir daha gideceğim, bir daha yiyeceğim. Bu arada resimler dışında birçok tat denedik, fakat çoğu makinemde olduğu için aktaramadım. İlk suşi denemem de yine bu restorantta oldu ve suşi'den de epey bir memnun kaldım.

Bir sonraki yazım "Bok Kafe" olacağından kaçırmamanızı tavsiye ederim. :D

Kalbim buram buram ev tütüyor!

Özlemi bilmek var, bir de hissetmek...

Hep bilirdim ama şuanda iliklerime kadar hissediyorum.

Çok zor bir şey. Bence teknoloji daha fazla ilerlesin ve MSN'den konuşurken annenin, babanın, evin kokusu da hissedilsin...

Son zamanlarda da pek bir durgun, pek bir duyarsızım.

İnsanların yüzüne bakıp gülemiyorum bile.

İlk defa ailemden bu kadar ayrıyım.

Şehir dışında okurken de ayrı kaldım; ama arada eve dönmek, annemle telefonda saatlerce konuşmak, hastalandığımda rapor alıp eve gitmek ve sanki ilaçmış gibi eve girer girmez iyileşmek farklıydı.

5 ay olmak üzere Çin'e gelişim. MSN ya da Skype ile arada ailemle görüşüyorum.

Teselli olarak "ne güzel şey şu teknoloji" diye birbirimizi avutuyoruz.

Ama bir sarılıp öpmek hatta bunlara bile gerek duymadan evin salonunda annemi elinde el işiyle otururken görmek, babamı ayaklarını koltuğa uzatarak TV izliyorken görmek de sıcaklıklarını hissettiriyordu.

Bu görüntüleri şuanda kafamda canlandırırken gözlerim dolu dolu.

Ben evimi, annemi, babamı, anneannemi, küçük aşkım yeğenimi, ablamı ve kardeşimi çok özledim.

 Daha dönmeme 1 sene belki de 1 seneden fazla var.

Geçen haftalarda evimden bir kargo geldi. Evimden geldi diye kutuyu bile çöpe atmayacaktım neredeyse. Bu paketi annemler doldurdu, onlar hazırladı derken buldum kendimi. 

Yeğenimin benim için çizdiği resimler kargonun içinden çıkan en değerli eşyalardı.

Yavrum beni çizmiş ve beni özlediğini söylemiş, teyzesi kurban olur onu yaradana.

En çok özlediğim sarılıp, öpüp koklamaya hasret kaldığım yeğenim.

Bu günler tez zamanda geçer inşaallah...